12 yaşımdan itibaren evleneceğim günü bekledim. Hep, çok mutlu olacağımı, evli olursam hayatta en çok istediğim şeyi gerçekleştirmiş olacağımı düşündüm. Mutsuz bir ailenin çocuğu olmama rağmen, asla annemle babam gibi olacağımı da düşünmedim. Arkadaşlarımın, o dönem moda cümle olan "ben evlenmeyeceğim" söylemlerine de hiç ayak uydurmadım. Evleneceğim ulan ben! demekten vazgeçmedim.
Sonunda evlendim 10 sene önce. Aradan geçen bu kadar zamandan sonra şunu düşündüm: Evlilik benim münasebetsiz doğama hiç de uymayan bir şeymiş. İçine kapanık, çok ilgi sevmeyen ve vermeyen, özgürlüğüne düşkün halimle; klasik evlilik kavramı taban tabana zıtmış. Allah muhafaza, beni anlayıp, bu halimle seven birisini bulmasam, iki seneye boşanırmışım.
Tek eşlilik insan doğasına aykırı bence. Buna rağmen tek eşli kalabilmek için insanın kendisine önce aşık, sonra da arkadaş ve sevgili olabilecek birisini bulması gerekiyor.
Bunların hepsini bulursa; hem yesin hem yanında yatsın kanımca!
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
yıllarca evlenmeyeceğim dedim durdum...sonra evlendim:)))
evlilikle ilgili geldiğimiz son nokta ise aynı:))
cepaynası e güzelmişiz işte :))
Yorum Gönder