S*ktir et!

Elif Şafak bugün Aristonun bir sözünü yazmış.
"Felsefe, siyaset, şiir ve sanat dallarında ilerleme kaydetmiş insanların hepsinin hüzüne(melankoli) eğilimi vardır."

 Ben filozof, düşünür veya sanatçı değilim ama düşünüyorum ve düşündükçe melankoli ister istemez sigaranın yanındaki kahve gibi eşlik ediyor bana. Sonra düşünüyorum hayatı böyle enine boyuna analiz etmeyen, sadece yaşamak için gerekli planlar yapıp, hayatı kolaylaştırmaya çalışan tanıdığım insanları ki; sayıları çok fazla değil: Onların genelde neşeli, hayatla dalga geçen ve çok büyük acılar olmadığı sürece, dertleri s*ktir eden insanlar olduklarını fark ediyorum.

Şimdi kim daha doğruyu yapıyor?
Bak bunu bile düşünmeye konu ediyorum. Bu durumda kendimi değiştirmem mümkün değil diye bir de çıkarım yapıyorum.

Gel gör ki; cevabı bulamıyorum. Herkes, o hayatı s*ktir edenlerden olsaydı; gördüğümüz ve büyülendiğimiz sanat eserlerini göremez, insanı anlamak için yıllarca kafa patlatılmış teorileri okuyup düşünemez, içinde kaybolup gittiğimiz ve döndüğümüzde artık başka insanlar olduğumuz romanları okuyamazdık.
Bunun yerine, ekmek, su, para, gülme, kahkaha eşliğinde yaşayan insanlar grubu mu olurduk? Bir resimle, fotoğrafla büyülenmek o kadar da önemli değil mi? Toplumların, kültürlerin alt yazılarını okumak ve anlamaya çalışmak olmasa da olur mu?

Cevap yok aslında. Çünkü konumuz insan. Yetinmeyi bilmeyen insan.
Kimisi elindeki para ile yetinmezken kimisi ürettiği eserle, düşündüğü ve bulduğu fikirlerle yetinmiyor.
İlk insan bile kendini korumak ve sıcak et yemek için ateşi buluyor. O yetinmiş olsaydı kendi haliyle; şimdi zaten bunları konuşuyor olmazdık.

Hayatı nasıl yaşayacağın bir seçimdir. Kimisi ya doğasından gelen bir dürtüyle ya da yetiştirilme tarzıyla daha çok düşünmek, yaratmak için yaşıyor. Kimisi, üretmek, beslenmek, hayatı zorlaştırmadan yaşamak için.

Biri iyi diğeri kötü demek sanırım yanlış olacak.
Ben de evrenin ve insanın sırrını bulacak değilim burada.

Onun için s*ktir et!