Ben burada tek başına değilim, değil mi?

Bazen bu blogda kendimi yalnız hissediyorum. Bir şeyler yazdığımda, arkasından gelen diğer yazılar ya da benim yazanların arkasından yazdıklarımın sonu mu geldi, diyorum.
Zorlamak değil amacım ya da gönülsüzce, beni kırmamak için size yazdırmak, çizdirmek. Sadece bloga giriyorum ve öylece bakıp, çıkıyorum.

Yalnız olmadığımı biliyorum. Herkesin bir hayat mücadelesi var ve "ben burada ne yazıyorum şu anda" diye içimdeki ses beni susturmaya çalışıyor, yine.
Susmuyorum. Blogların yasaklandığı, insanların düşünceleri yüzünden işkence görüp, öldürüldüğü bir dünyada kendimce eylemim bu kadar işte.

Tepkisizliğinle kalma, yazısına gitti aklım. Tepkiden yazmıyorum, hayır. Gerçekten içimden geldi. Daha da gelecek ve eylemlerim devam edecek hissindeyim. Ama yarınımı tayin edemezken ve bunun boş bir uğraş olduğunu düşünürken, şu anda bunu hissetme özgürlüğümü elimden almak istemiyorum.
Özgürlük nedir? Dışarıdan, birilerinden istenecek bir şey midir?
Yoksa özgürlük de her şey gibi içimizde midir?
Birleşmek midir, ayrılmak mıdır?

ÖZGÜRLÜK, ŞU KADIN GİBİ ŞARKI SÖYLEMEKTİR. BÖYLE UMURSAMADAN, İÇİNDEN GELDİĞİ GİBİ...
HAYAT DA BÖYLE YAŞANMALIDIR DOSTLAR!
OLDUĞU KADAR...
VE HAYIR YALNIZ DEĞİLİM!